De Paashaas zei bah!
Ik weet niet hoor.
Trok daarbij aan zijn linkeroor.
Het gaat steeds maar door.
Er komen veel meer mensen bij en
iedereen die moet een ei.
Ik sta vreselijk onder druk
en dan gaan er eitjes stuk.

Hulp gevraagd aan de directie.
Ik mocht niet eens bij de selectie.
Niemand was er
volgens hun, geschikt.
Geen Haas die zoveel werkuren pikt.
Hulpjes Haas bestaan dus niet,
maar wel voor Sinterklaas,
die heeft zwarte Piet.

De Kerstman heeft ook niet te klagen.
Allemaal elfjes die de pakjes dragen.
Met die slee vliegt hij heerlijk rond,
maar ik moet lopen op de grond
tot mijn poten zijn versleten.
Wat dacht je wat?
Tijd om te eten
kan ik wel vergeten.

Dus maandagavond kom ik doodmoe thuis.
Heerlijk douchen, dan… hè, hè eindelijk
met een bos wortels voor de buis.
Heb nog geen halve opgeknaagd…
Telefoon: het is Sinterklaas die vraagt:
En? hoe was de reis door het land?
Heel fijn!!, Ik zit met mijn poten
in het verband.

Leuk dat je belde Ouwe Baas,
maar ga toch zitten op het dak
met je Schimmel, je Pieten en je zak!
Dan belt de Kerstman even later
Goh, Mijnheer Haas hoe is het toch?
Nou geweldig!!, Ik leef amper nog.
Voor mijn part stort je met je rendieren neer.
IK heb er genoeg van ik doe niet meer.

De moraal van dit verhaal:

Druk hebben we het allemaal, de één wat meer de ander minder. Steek elkaar een pootje toe, dan is iedereen wat minder moe.

MJ 23-04-2011