De Kerstman liep bedachtzaam door de sneeuw.
Hij kon niet wennen aan de nieuwe eeuw.
Al was de eeuw al tien jaar oud,
hij was er nog steeds niet mee vertrouwd.

In menig land was het al lang geleden
dat kinderen nog op sleetjes gleden.
Fijn schaatsen op een bevroren plas.
Ook niet meer wat het was.

Hij kon ijsberen wat hij wou.
Er kwam steeds minder kou.
Misschien straks ook geen ijsbeer meer
met het veranderende weer.

Daar dacht hij heel diep over na.
Ook over alle elektronica.
Hij werd waarachtig bijna boos
over het nieuwe soort cadeaus.

Heel in den beginne
zat hij zelf speelgoed te verzinnen.
Maakte hij alles zelf
met behulp van menig elf.

Nu bestelde hij alles in een fabriek.
Van die gedachte werd hij doodziek.
Ach, ach schudde hij zijn hoofd.
Wat hebben ouders nu weer beloofd.

Nintendo, camera of mobiele telefoon.
Tegenwoordig allemaal heel gewoon.
Mismoedig sjokte hij verder naar de schuur
op het middernachtelijk uur.

Naar de rendieren, zijn grote vreugde.
Ook die voelden dat er iets niet deugde.
Hij aaide rendier Rudolf,
die hem als troost onder likjes bedolf.

Hij dacht dat is toch wel weer mooi
en ging zitten op een baal hooi.
Maar kijk daar vielen verse vlokjes.
Heerlijk, dacht hij en nam een paar slokjes.

Het sneeuwt, dat doet me goed.
Zo is het dat Kerst wezen moet.
Wit, vredig en stil.
Precies dat wat ik wil.

Cadeautjes zijn maar een onderdeel.
Er is eigenlijk nog zo veel.
Hij stond op en controleerde de slee.
Alvast voor morgen dacht hij tevree.

Bij de dageraad de pakjes erin…
Hè hij kreeg zowaar weer zin.
Welterusten dieren zei hij zacht.
Stapte de kou in, laat in de nacht.

Hij liep naar huis met flinke tred
en dook optimistisch in zijn bed.

De moraal van dit verhaal:

Al zie je iets nog zo somber in, of begrijp je dingen niet, er zijn altijd wel kleine vreugdes die je moed geven en waar je weer van opfleurt.

MJ